Liever Vrans al Vlaams

Neen, 1960 was geen jaar zoals alle andere. De regeringen Eyskens II en III waren twee jaar aan de slag. Eerst als een één-partij-regering (CVP-PSC) vanaf 26 juni 1958, dan samen met de liberalen vanaf 6 november 1958 tot 3 september 1960 om dan als regering Eyskens IV in gewijzigde samenstelling nog tot 25 april 1961 voort te regeren. Midden 1960 gaf België hals over kop de onafhankelijkheid aan tot dan toe Belgisch Congo en in de naweeën daarvan kwam Eyskens op de proppen met zijn Eenheidswet, waarbij hij vooral de economische expansie, de sociale vooruitgang en het financieel herstel beoogde. In december 1960 en januari 1961 lag het land zeker in Wallonië door een hoofdzakelijk Waalse staking plat. De Walen kwamen toen massaal op straat om met stakingsleider Renard federalisme te eisen. Op 14 februari 1961 werd de eenheidswet dan toch goedgekeurd; In dat bewogen jaar 1960 hebben wij op minder revolutionaire wijze ons Komitee der Randgemeenten georganiseerd en kwamen wij zoals u in ons vorig nummer van De Zes hebt kunnen lezen, met de Dag van de Randgemeenten op 11 december 1960 op straat met een autokaravaan van 800 wagens doorheen onze taalkundig bedreigde Vlaamse gordel rond Brussel. Ons Komitee der Randgemeenten was daarmee onder de schutse van het kort voordien opgerichte Vlaams Aktiekomitee Brussel en Taalgrens de wegbereider geworden van de massale Marsen naar Brussel in 1961 en 1962. In die bevlogen jaren werden wij in Vlaanderen evenwel nog steeds geconfronteerd met een agressief franskiljonisme, dat al vanaf 1830 Vlaanderen naar het leven stond, maar ook met een nog steeds wat pater Stracke ‘Arm Vlaanderen’ noemde. Leest u maar de authentieke brief uit 1960.