Wallonie, terre d’accueil?

Zoniën-vrienden, die relevant nieuws en commentaar over natuur, cultuur, milieu en erfgoed tussen Zenne en Zoniën brengen, knoopt er onderstaand verhaal uit Sint-Genesius-Rode van enkele jaren geleden aan vast.

‘Een alleenstaande oude man uit Sint-Genesius-Rode werd enkele jaren geleden met spoed naar een ziekenhuis in Eigenbrakel gevoerd. De familie kwam dit pas achteraf te weten. In de kliniek in kwestie informeerde zij nadien naar de precieze aard van het medisch probleem. Een dokter kreeg ze niet te zien, maar bij het verplegend personeel viel te horen: ‘Monsieur ne parle que Flamand en nous ne comprenons pas ce qu’il raconte. On ne sait donc pas vous informer.’ Wij vertalen: ‘Meneer spreekt enkel Vlaams en wij begrijpen niet wat hij vertelt. Wij kunnen u dus geen informatie geven.’

Tussen haakjes: Eigenbrakel is een Waalse fusiegemeente van o.m. Kasteelbrakel, dat in 1963 voorbestemd was om samen met Waterloo en Terhulpen faciliteiten te krijgen ter compensatie van acht Vlaamse gemeenten(de zes plus Dilbeek en Strombeek-Bever) die hetzelfde lot zouden ondergaan. Maar de respectieve Waalse gemeenteraden vertikten het die faciliteiten aan hun Vlaamse inwoners te verlenen. En dus capituleerde toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Arthur Gilson voor die Waalse oekaze en ontsprongen Dilbeek en Strombeek-Bever, met hun tegenstribbelende politieke meerderheden de faciliteitendans.